بر شانه بزرگان: رالف والدو امرسون
شاعر، مقاله نویس و فیلسوف آمریکایی رالف والدو امرسون در سال ۱۸۰۳ در بوستون ماساچوست متولد شد. پس از درس خواندن در دانشگاه هاروارد و درس دادن در آن دانشگاه برای مدتی کوتاه، امرسون وارد کار صدارت شد. او به سرپرستی کلیسای Old Second در شهر خودش منصوب و خیلی زود علیرغم میلش به کار وعظ مشغول شد. امرسون پس از فوت ناگهانی همسر ۱۹ ساله‌اش از مرض سل نتوانست در شغلش باقی بماند و در سال ۱۸۳۱ از سمتش استعفا داد.
اولین کتاب امرسون، Nature در سال ۱۸۳۶ احتمالاً بهترین نمونه اعتقاد وی به فلسفه تعالی گرایی است. معتقدین به این مسلک اعتقاد داشتند که همه چیز در دنیای ما- حتی یک قطره شبنم- جهان کوچکی در دل جهان هستی است. مفهوم Over-Soul (یک ذهن برتر که بین همه مردان و زنان مشترک است) به تعالی گراها اجازه می‌داد تا نیروهای خارجی را نادیده گرفته و به جای آن به تجربه مستقیم خود تکیه کنند. شعار امرسون، «به خود اعتماد کنید» بود. او سردبیری مجله تعالی گراها تحت عنوان «The Dial» را به عهده داشت.
فلسفه رالف والدو امرسون با تکیه‌اش بر شهود شخصی به عنوان تنها راه درک حقیقت شناخته می‌شود و مفاهیمی که ساخته بود بسیار تحت تأثیر کارهای پلوتینوس، سودنبرگ و بوم قرار داشت. امرسون به «کفایت الهی فرد» اعتقاد داشت و یک مثبت اندیش واقعی بود. رد کردن وجود شیطان از سوی او باعث شد تا بسیاری اعتقادات او را مورد تشکیک قرار دهند. علیرغم بدبینی افراد به وی، اعتقادات امرسون در فرهنگ آمریکا اهمیت به سزایی دارد. در زمینهٔ تغییر و تحول در تاریخ با توماس کارلایل هم عقیده بود مبنی بر اینکه تغییر در تاریخ توسط اشخاص بزرگ ایجاد می‌شود و نه تودهٔ مردم. او می‌گوید شما شخصیت‌های بزرگی مثل محمد پیامبر اسلام را به من بشناسانید تا تأثیر آن‌ها در تحول تاریخ را برای شما بگویم. امرسون در مدح حافظ مقالاتی نوشت و به سعدی علاقه زیادی داشت، تا جایی که نوشته‌های او را با انجیل مقایسه می‌کرد.
