21 تیر 1393
عصرایران؛ احسان محمدی- فوتبال بی رحم است، درست مثل لحظه ای که نیمار به صورت روی زمین چمن پهن شده است و از عمق جان می نالد. بی رحم است مثل وقتی که کودک 4-5 ساله برزیلی در ورزشگاه بعد از خوردن گل چهارم می گرید. بی رحم است مثل بهت میلیون ها برزیلی وقتی که گل هفتم را خوردند. مثل لحظه ای که ژولیو سزار دروازه بان برزیل با بغض می گفت توضیح دادن چیزی به این تلخی، دشوار است. خیلی دشوار. مثل وقتی که داوید لوئیز با اشک می گفت دوست داشتم مردم برزیل بخندند ...
فوتبال زیباست مثل وقتی که هواداران آلمان سقف آسمان را بوسیدند. مثل لحظه ای که میروسلاو کلوزه رکورد گلزنی در جام جهانی را از کف رونالدوی بزرگ ربود و به نام خودش ثبت کرد. زیباست مثل ضربه رو پای شورله که سقف دروازه برزیلی ها را پائین آورد. مثل خوشحالی میشائیل بالاک وقتی انگشت هایش را رو به دوربین ها نشان داد.
آلمان در یک بازی درخشان و فراموش ناشدنی برزیل را در خانه اش در هم کوبید. 7-1. باورکردنی نیست.
تیم فیلیپ اسکولاری که همیشه به دفاع آهنین اش می نازید در ده دقیقه 5 گل خورد! حالا دیگر مارکانا فاجعه نیست، مینیرو کابوس است!
رگبار گل های آلمان سرِ باز ایستادن نداشت. منظم و دقیق و سالم بازی می کردند. آن چنان که اگر بازی 120 دقیقه بود قطعاً تعداد گل های خورده برزیل دو رقمی می شد. هواداران آلمان امشب روی ابرها می خوابند و هر چند دقیقه یک بار از خود می پرسند 7-1 ؟ واقعاً؟! اما از تحقیر لذت نبرید. آن هم تحقیر برزیل. همین برزیل شکست خورده بیچاره که سال ها به فوتبال طروات و زیبایی بخشید.
خوشحال باشید اما تحقیر نکنید. نتیجه باورکردنی نیست. با هیچ عقل و منطق و آنالیزی جور در نمی آید. حس خیلی ها نسبت به برزیل بیشتر ترحم بود. آنها تیم محبوب من نیستند اما اینجور تحقیر شدن هم دل آزار است آن هم پیش چشم هزاران مرد و زنی که دلخوشی شان همین فوتبال است و بس!
از معدود زمان هایی که از مایلی کهن خوشم آمد روزی بود که شنیدم به بازیکن های تیم ملی گفته بود وقتی به مالدیو گل می زنید توپ را برندارید بیاورید وسط زمین!
آلمان ها بی رحم گل زدند. مثل کتک زدن کسی که زیر دست و پایت افتاده است و تو فکر می کنی اگر بلند شود ممکن است تو را بکُشد پس بهتر است تا می خورد کتکش بزنی!
در این میان فضای مجازی پر شده از شوخی های ایرانی:
- اسکولاری مهمان بعدی احسان علیخانی در ماه عسل!
- پله گفته است من غنایی هستم نه برزیلی!
-آبادانی ها از برزیل اعلام برائت کردند...
صحنه های آخر بازی دیدنی بود. زانو زدن و دعا خواندن برزیلی هایی که پیش چشم هواداران دو آتشه مچاله شده بودند. رفتار محترمانه بازیکنان با همدیگر. تسکین و دلداری. تبریک بغض آلود برزیلی ها به ژرمن ها که تلخی شکست برزیل را درک می کردند و انگار جشن و جیغ های شادی را گذاشته بودند برای رختکن. همین را یاد بگیریم لطفاً. احترام به حریف شکست خورده، احترام به حریف برنده... .
فوتبال زیباست مثل وقتی که هواداران آلمان سقف آسمان را بوسیدند. مثل لحظه ای که میروسلاو کلوزه رکورد گلزنی در جام جهانی را از کف رونالدوی بزرگ ربود و به نام خودش ثبت کرد. زیباست مثل ضربه رو پای شورله که سقف دروازه برزیلی ها را پائین آورد. مثل خوشحالی میشائیل بالاک وقتی انگشت هایش را رو به دوربین ها نشان داد.
آلمان در یک بازی درخشان و فراموش ناشدنی برزیل را در خانه اش در هم کوبید. 7-1. باورکردنی نیست.
تیم فیلیپ اسکولاری که همیشه به دفاع آهنین اش می نازید در ده دقیقه 5 گل خورد! حالا دیگر مارکانا فاجعه نیست، مینیرو کابوس است!
رگبار گل های آلمان سرِ باز ایستادن نداشت. منظم و دقیق و سالم بازی می کردند. آن چنان که اگر بازی 120 دقیقه بود قطعاً تعداد گل های خورده برزیل دو رقمی می شد. هواداران آلمان امشب روی ابرها می خوابند و هر چند دقیقه یک بار از خود می پرسند 7-1 ؟ واقعاً؟! اما از تحقیر لذت نبرید. آن هم تحقیر برزیل. همین برزیل شکست خورده بیچاره که سال ها به فوتبال طروات و زیبایی بخشید.
خوشحال باشید اما تحقیر نکنید. نتیجه باورکردنی نیست. با هیچ عقل و منطق و آنالیزی جور در نمی آید. حس خیلی ها نسبت به برزیل بیشتر ترحم بود. آنها تیم محبوب من نیستند اما اینجور تحقیر شدن هم دل آزار است آن هم پیش چشم هزاران مرد و زنی که دلخوشی شان همین فوتبال است و بس!
از معدود زمان هایی که از مایلی کهن خوشم آمد روزی بود که شنیدم به بازیکن های تیم ملی گفته بود وقتی به مالدیو گل می زنید توپ را برندارید بیاورید وسط زمین!
آلمان ها بی رحم گل زدند. مثل کتک زدن کسی که زیر دست و پایت افتاده است و تو فکر می کنی اگر بلند شود ممکن است تو را بکُشد پس بهتر است تا می خورد کتکش بزنی!
در این میان فضای مجازی پر شده از شوخی های ایرانی:
- اسکولاری مهمان بعدی احسان علیخانی در ماه عسل!
- پله گفته است من غنایی هستم نه برزیلی!
-آبادانی ها از برزیل اعلام برائت کردند...
صحنه های آخر بازی دیدنی بود. زانو زدن و دعا خواندن برزیلی هایی که پیش چشم هواداران دو آتشه مچاله شده بودند. رفتار محترمانه بازیکنان با همدیگر. تسکین و دلداری. تبریک بغض آلود برزیلی ها به ژرمن ها که تلخی شکست برزیل را درک می کردند و انگار جشن و جیغ های شادی را گذاشته بودند برای رختکن. همین را یاد بگیریم لطفاً. احترام به حریف شکست خورده، احترام به حریف برنده... .
